8 Haziran 2009

Palavra


‘Kafanı kaldır, güneşe bak’, ‘Yürü, kim tutar seni’ ya da ne bileyim mesela, ‘Devam et’ türünden her tür laftan fena halde daralırım.
Bakasım yoksa güneşe, kamaşmasın boş yere başkaları istedi diye kendi bir çift gözüm. Neticede gözümün kıymetini ondan bundan daha iyi bilirim.
Sonra yürümek gelmiyorsa içimden ya da motorlu bir taşıtmışçasına devam etmek yoluma, burada dururum işte, kime ne? Keyfimin benden başka kahyası yok ya!...
Ve evet acayip sözler de edebilirim, hatta yazabilirim de onları beyaz kağıda karşı. O da tabii canım isterse.
‘Susarsam düşün asıl’ derler ya, ‘sessizliğimden kork benim’. Palavranın dik âlâsı. Susmak bal gibi de unutmak demektir her dilde.

Fon Müziği:
The Turns We Took - Tindersticks

1 yorum:

kinik dedi ki...

herşey yalan..herkes de yalan söylüyo zaten...