16 Nisan 2011

16042011


Hani demiş ya şair, ben kurdum, ben büyüttüm ama sevemedim bu şehri diye, onun gibi bir şey. Uzuncadır düşündüğüm. Bunu da ben yaptım kendime, ben izin verdim, ben büyüttüm ve işte ben de onu sevemedim. Pek şairane!
Vesile oldu ama sağolsun. Bu sefer başka türlü sevdim. Sessiz, sakin, en kolayından bir benzetme ile, yağmurlu bir Pazar sabahı gibi işte. Ya da nasıl desem? Bu sefer demesem de olur. Hatta ben demesem, hiçbir şey demesem.
Suçluluk duyduğumu söyleyemeyeceğim. Hiç duymadım ki, nasıl olduğunu bileyim. Bildiğim canını yakmadım ben kimsenin, eğriye doğru demedim, mesela hiç – mış gibi de yapmadım. Eyvallahım yoktur, tamam, doğru. Belki bir tek suçum budur benim. O da malum suçtan ne anladığına bağlı.
Şunun şurasında kaldı kısacık bir zaman. Çıkıp gidecek benden, başkalarının kiri. Öyle derken buldum ben kendimi. Kendi kendime...İçim rahat, kendim gayet de kendimde...

Fon Müziği: Olanla Olunmaz - Büyük Ev Ablukada

1 yorum:

Karōshi dedi ki...

Geçecek evet. Neler atlattın.. ve dimdik ayaktasın. Seni seviyorum.