Tabii sonra unuttum. Unutmakla hatırlamanın aynı hızda
olduğu zamanlardı. Unutmanın daha uzun
sürdüğü zamanlara geldiğimizde, aramızdan bazıları gitti. Gidenler oldu aramızdan. Ansızın. Gidenleri hatırlamak uzun sürdü.
Hatırlamak en zoru ya şimdi. Biraz öyle sanki her şey şimdi. Belki biraz da böyle. Bilmem.
Uzun formika masanın üzerine koyduğum kafamı kaldırmadan
cevap vermiştim. ‘‘Yok, sağol.’’
demiştim. ''Çay ister misin?’’ diye sormuştu o bana. Elinde su bardağındaki çayla gülümseyerek
uzaklaşmıştı sonra. Nereye gittiğini
bilmiyorum. Gidenlerin ardından o zamanlar pek bakılmazdı. Hani biri gider biri gelirdi ya zaten, belki de ondan. Hem o zaman zaten yollar ne uzun olurdu, ne de kısa.
Karşılaştık elbette yine. Adlarımızı bilmeden tanıyorduk birbirimizi.
Biliyorduk, aynı şarkıları, kitapları,
filmleri filan seviyorduk işte.
Zaman geçti…Ben bu oldum, o o
oldu. Zaman geçti… Aramızdan bazıları gitti. O gitti. Azalmak fena bir şey
herhalde değil mi? Ben o çayı neden içmedim ki?
Fon Müziği: Henüz Onlar Bunları Bilmiyor - Kesmeşeker
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder